بیماری خانوادگی: بهایی که خانواده یک معتاد باید بپردازند، بسیار ویرانگر است. اگر یکی از اعضاء خانواده در این زمینه مشکل داشته باشد، همه اعضای خانواده تحت تاثیر قرار میگیرند. این مسئله یک مشکل خانوادگی محسوب می شود چون بر استحکام، ثبات، وحدت و سلامت فکری و جسمی خانواده تاثیر میگذارد. بچه ها به خصوص بیشتر تحت تاثیر این مشکل قرار می گیرند. مطمئناً کسی یک شبه از یک فرد عادی به یک معتاد تبدیل نمی شود. این روند مراحل مختلفی دارد. به همراه این پیشرفت اندوهناک، فاکتورهای دیگری نیز وجود دارد که باعث آزار اعضای خانواده می شود. این مراحل و فاکتورها عبارتند از:

انکار: اعتیاد "بیماری انکار" نامیده می شود، هم برای خود فرد و هم برای خانواده اش. مسائل غیرعادی تبدیل به مسائل عادی می شوند. مشکل معمولاً آنقدر بزرگ است که خانواده یاد می گیرند وانمود کنند که اتفاقی نیفتاده است و طوری رفتار می کنند که انگار هیچ مشکلی متوجه هیچیک از اعضاء خانواده نیست. اعضای خانواده معمولاً در برخورد با اعتیاد یکی از اعضاء وانمود می کنند که، "مشکل آنقدرها هم بزرگ نیست."

نگاهی دقیق به تاریخچه تمامی بیماری اجتماعی – یعنی بیماریهایی که ابعاد اجتماعی داشته از نابسامانی های جامعه ناشی شده، بیماریهایی که ابعاد اجتماعی داشته از نابسامانی های جامعه ناشی شده، خود این نابسامانی ها را تشدید می کنند – نشان می دهد که هر یک از این بیماریها در طول تاریخ خود، سه دیدگاه اجتماعی را تجربه کردند. به عبارت دیگر برای کسب شناختی درست از یک بیماری در جامعه، به طور متوالی، سه نگرش نسبت به آن ایجاد خواهد گردید. نگرش "ریشه کنی" بیماری را بر عهده نیروهای انتظامی و امنیتی می گذارد و درمان طبی آن را (اگر لازم بداند) در انحصار ارگان ها یی خاص (مثلا بعضی مرکز و نهاد ایزوله) قرار داده در راه شناخت اصولی معضل و درمان همه جانبه آن، سنگ می اندازد. این دیدگاه از دید اپیدمیولوژیک، بیماری را انکار نموده، در حالی که سعی در کوچک جلوه دادن ابعاد اجتماعی آن می کند، ابعاد فردی بیماری را هر چه بزرگتر وانمود سازد و از طریق ترساندن جامعه از آن بیماری، تلاش در جلوگیری از آن می نماید. نتیجه این برخورد، ایزوله نمودن بیماران و ایجاد روحیه (پیگرد) نسبت به بیماری در جامعه خواهد بود. از نظر اتیولوژیک، این دیدگاه، تکیه عمده را بر عوامل خارجی گذاشته، نفوذ بیگانه یا انگیزه اقتصادی و حرص و طمع رواج دهندگان بیماری را، عامل اصلی معرفی می کند. ضمن اینکه بیماران را نیز (مقصر) می داند و چنان که گفته شد، با ایجاد روحیه پیگرد در جامعه، سعی در (مجازات) بیماران دارد. بدیهی است که این دیدگاه، به دلیل عدم نگرش سیستمی نسبت به بیماری و مکانیسم ایجاد آن، محکوم به شکست است. در عوض، عدم اطلاع جامعه از ابعاد واقعی بیماری و ویژگی های آن از یک سو و ترس شدیدی که در افراد بیمار پدید می آید از سو دیگر، سبب گسترش بیماری در جامعه شده و رد یابی، شناسایی و پیگیری و احیانا درمان بیماران را بسیار دشوار می نماید. از سوی دیگر، کار شکنی و سنگ اندازی طرفداران این دیدگاه، افراد آگاه و دلسوز را با مشکل مواجه کرده، حتی دلسرد می نماید و کنترل بیماری را در ابعاد فردی و اجتماعی، باز هم دشوارتر می سازد. بنابراین خواه و ناخواه، این دیدگاه جای خود را به دیدگاه جای خود را به دیدگاه جای خود را به دیدگاه متکا مل تری می سپارد؛ یعنی نگرشی، که در آن به بیماری ها به عنوان مشکلات فردی نگریسته می شود.